Cursist V. – november 2025

Hoi lieve moeders, Hierbij mijn bevallingsverhaal.
Om te beginnen: heb er een goed gevoel over! Net als bij de bevalling van ons eerste kind
ging het vlot en totaal niet volgens planning. Ik had al twee dagen een super ongemakkelijk
gevoel fysiek dus hoopte dat dit een teken zou zijn.

Op donderdag was ik 40.3 weken. Ik bracht mijn zoon naar bed en precies toen hij sliep
begon een kramp onderin mijn buik om de 5-10 min. Vanaf toen gebruikte ik de lage
bekkenademhaling. Ik werd onrustig. Ik bleef in mijn hoofd zitten met mijn zoon en mijn
gevoel hem ‘achter te laten’. We belden voor de zekerheid Fam en we mochten naar het kraamhotel, gezien de eerste bevalling vlot was. Eenmaal daar om 20:30 was er niks te voelen aan de baarmoedermond en ook de kramp was volledig gestopt. Dit zouden oefen weeën/voor weeën zijn. De spanning kwam er uit en heb even een potje gebruld. Ik mocht blijven maar ze adviseerde naar huis te gaan. Ik voelde me helemaal niet senang in het kraamhotel en wilde graag bij mijn zoon in de buurt zijn. Ik twijfelde ineens of ik überhaupt deze zwangerschap nog wel in het kraamhotel wilde bevallen. Achteraf mooi hoe je gevoel toch blijft spreken ook al heeft je verstand andere plannen.

Eenmaal thuis begon de kramp weer. Met paracetamol en een kruik naar bed om 21:30.
De vk had gezegd dat ik het verschil wel zou voelen tussen dit en de echte bevalling.
Maar zei ook meteen eerlijk dat zij ook niet alles kunnen weten en het ook zou kunnen
beginnen over een paar uur. Het bleef aanhouden en om 00:00 besloot in ik bad te gaan
voor verlichting. Het ritme hielt aan en de pijn werd heftiger. De 4/6 ademhaling kwam aan te
pas. Ik voelde geen verschil in de soort pijn dus ik was overtuigd: dit waren oefen weeën dus
moest ik er maar effe doorheen bijten.

Om 01:00 belde ik toch de verloskundige. Wat voor pijn dit nou wel of niet was: ik moest medicatie. Mijn partner werd toen ook wakker en zei: eh schat, dit zijn toch gewoon weeën? Voor de nieuwsgierigheid getimed en de weeën, die ik nog kramp noemde, kwamen ondertussen om de 3,5 minuut en duurde 1-minuut-20. De pijn bleef alleen onderin mijn buik.

De verloskundige was er om 01:18 en de oppas om mijn zoon eventueel op te vangen ook.
Ik had 7 cm. Wat!? Ik was zo blij dat dit wel de bevalling was. Ondertussen kwam de 3/3/4 ademhaling eraan te pas. Ik had de keuze: of NU naar het kraamhotel (dat was tenslotte mijn wens) of thuis. Ik wist meteen, als het veilig kan dan blijf ik thuis. Ik ging zo echt niet meer in de auto. De verloskundige en mijn partner moesten in alle haast spullen uit de auto pakken en klaarzetten voordat ze mijn vliezen kon breken.

Om 01:40 kreeg ik persweeën. De hartslag van mijn dochter was te laag (80) dus de ambulance werd stand by gezet.
Om 01:50 mocht ik persen. Vanwege de lage hartslag moest ze er zsm uit. Dit heb ik niet echt meegekregen, maar dat was ook niet nodig omdat de verloskundige zag dat ze er waarschijnlijk toch wel snel uit zou komen.
Om 01:54 na 2x persen is onze dochter geboren. Ze had de navelstreng om haar nek maar
gelukkig losjes. Ze huilde meteen en alles was in orde.

Om 02:03 kwam de placenta. Door de snelheid en het feit dat de kraamzorg (die foto’s zou
kunnen maken) niet op tijd bij de geboorte was hebben we haar niet aangepakt en hebben we ook geen foto’s. Ene kant jammer, andere kant is 1 ding echt belangrijk: dat de baby (en ik) veilig zijn. Daar ben ik super dankbaar voor. En het mooie: toen eenmaal alles was opgeruimd en klaar was werd onze zoon wakker. Hij was beduusd en blij. Een beetje net als wij …

Omdat alles goed is gegaan vond ik de thuisbevalling heel fijn. Net als bij mijn vorige bevalling heb ik ook veel gehad aan de zinnetjes van Marjon, ze zegt dan: “dit is functionele pijn, je hebt geen controle over je bevalling maar wel controle over je ademhaling”.

Ik merkte dat ik soms vergat echt goed te focussen op de ademhaling, maar door die focus
terug te pakken hielp dat heel erg goed om de wee door te komen. Puur om dat gevoel van controle te voelen. Tijdens het persen vergat ik de techniek even volledig, maar gelukkig zijn de verloskundigen ervoor om je instructies te geven!

Dames, super veel succes met de bevalling. Het blijft iets bijzonders. Op het moment zelf dacht ik: wat verschrikkelijk dit. En een paar uur later keek ik er alweer rozig op terug. Iedereen kan dit en de pijn gaat over!
Marjon, wederom bedankt voor de lessen! Buiten dat we veel leren is het voor mij ook echt even een ontspanningsmoment. Ik denk niet tot de volgende keer, maar je weet maar nooit.

Cursist M. – november 2025

Om 8.15 op 6 nov braken mijn vliezen. Ik had toen alleen nog wat lichte krampen. Het onderzoekje van de verloskundige  om 10 uur wees niet uit dat mijn vliezen gebroken waren dus ze ging weer weg. 

Om 1200 heb ik toch teruggebeld met dat ik echt wel vocht verloor en het ook gelig leek. We hebben het opgevangen, verloskundige heeft gekeken, het was wel duidelijk vruchtwater maar licht gelig en toen met twijfel ingestuurd voor meconium houdend vruchtwater. In het ziekenhuis was het eigenlijk vrij helder dus ze twijfelden met inleiden. Toen hebben wij gezegd dat we een uur wilden afwachten en toen was het zo helder dat we ontslagen werden. Om half 5 weer thuis en toen friet gegeten (raad ik iedereen af ).

Toen begonnen om 17:50 iedere 3 minuten mijn weeën, dus om 19:00 gebeld. De verloskundige was er zo,  ik had 1.5 cm ontsluiting maar nog wel een vrij naar achter liggende baarmoederhals. De volgende check zou 3 uur later zijn.Die 3 uur heb ik veel gelegen, ook wat geslapen, TENS gebruikt, gedoucht en de weeën met geconcentreerde bekkenademhaling weg geademd en toen om 23.00 nog steeds 1.5 cm maar wel verstreken baarmoedermond. 

Toen heeft ze mij nog gestript en dat zorgde meteen voor 3cm en weeën van heb ik jou daar. Mijn motivatie zat er wat doorheen maar na wat oppeppende woorden van de verloskundige en mijn lieve man kwam ik vrij snel in een heerlijke bubbel. Nog steeds met de lage bekkenademhaling.

Toen ging het snel, want na 2 uur in die bubbel veranderde er iets. Ik dacht eerst wat is dit en toen herkende ik persdrang. Verloskundige gebeld, met spoed kraamzorg ook en die persdrang met 2x pauze ademhaling weg proberen te ademen. Toen de verloskundige er was had ik 6 cm, dus ik heb nog 2 uur persdrang weg geademd. 

De baby  lag gewoon normaal dus dat was wel gek. Het ging bijna niet meer maar de ademtechniek sleepte me er doorheen. Toen ik het echt niet meer hield was het 9cm, de verloskundige heeft me wat geholpen en mocht ik persen.Dat heeft 5 kwartier geduurd waarvan 10 minuten met een staand hoofdje. 

Persen ging sinds de eerste perswee super goed, de kraamverzorgster was onder de indruk van de techniek. Toen werd Joep om 04:20 thuis geboren!

Ik zat helemaal in een enorme bubbel en heb alles echt als heel prettig en gecontroleerd ervaren. De technieken gaven me vertrouwen in mijn eigen kunnen en controle over de pijn. Als ik me wilde verzetten dacht ik aan jouw woorden dat je toch geen controle hebt over de pijn, alleen over je ademhaling.

Alles wat ik bij je geleerd heb hielp echt ontzettend mee.

Helaas kwam de placenta niet, dus toen toch nog met een ambulance naar het ziekenhuis, wat jammer was van de bubbel.

Maar desondanks kijk ik op een hele fijne bevalling terug, wat ben ik ongelofelijk blij dat ik bij jou yoga heb gedaan.

Cursist I. – november 2025

Ze is er! Onze kleine meid alles is goed gegaan, het was een hele vlotte ongecompliceerde
bevalling, zeker voor een eerste vaginale bevalling. Het was wel spannend na de keizersnede van de eerste keer. Voor mij een helende ervaring in vergelijking met mijn eerste bevalling.

Voorstukje voor de bevalling; maandag 17 nov (40+4) ben ik bij de controle gestript.
Eigenlijk voelde dat te vroeg, maar met de hoop om een evt inleiding te voorkomen (gezien
de risico’s bij een eerdere sectio), toch maar voor gekozen. Wat ik verwachtte gebeurde; wel
krampen in de nacht, maar dit zette niet door. Donderdag 20 nov (41), voor een tweede keer
gestript bij de controle. Ook dit keer; in de nacht krampen, maar dit zette ook niet door.
Gisteren (zaterdag 22 nov) braken om 13:00 uur, mijn vliezen in het ziekenhuis bij de
controle (timing).

Gezien er geen weeën waren, werden we naar huis gestuurd. Met de afspraak om de
volgende ochtend terug te komen. Eenmaal thuis tot 21:00 uur diezelfde krampen als bij het
strippen gevoeld, dus ik had weinig hoop. Ik ben naar bed gegaan.

Om 23:00 uur werd ik wakker door de piek van een wee. Dit waren geen krampen meer, dit
was een wee! Dat voelde ik heel duidelijk. Binnen 10 min toch het ziekenhuis gebeld, er zaten 2 a 3 min tussen de weeën, maar ik zat gelijk al in de lange versterkte uitademing van 10 sec. Eenmaal in het ziekenhuis; bijna 7cm ontsluiting !! (rond 01 ;00 uur). Tussen de weeën door trilde mijn hele lichaam van de adrenaline. Ik kon daardoor heel moeilijk de pauzes voelen en benutten. Nog even in de douche
gezeten, dit bracht helaas ook niet de verlichting die ik zocht.

Rond 03:00 uur had ik 9 cm ontsluiting. Ik vroeg toch om het morfine pompje. Want, zo dacht ik ‘geen idee hoelang die persfase gaat duren, maar die energie heb ik nog hard nodig’. Daar heb ik geen moment spijt van gehad! Het pompje bracht mij in zoveel rust naar de persfase toe. Om 03:30 uur zat ik op 10 cm en mocht ik eindelijk mee persen. (want het persgevoel had ik al bij 7 cm). Heel fijn dat ik daar eindelijk aan toe kon geven. Na een klein half uurtje, vond de baby het niet meer leuk. Dat was te zien op het CTG.(hartfilmpje van de baby). Ik kreeg van de verloskundige nog 3 pers weeën de kans om het zelf te doen en anders zou er een knipje gezet worden. Eén perswee later, om 03:59 uur, lag ze op mijn borst.